Uwolnimy Cię od nieuczciwego kredytu w CHF

Roszczenie o stwierdzenie nieważności umowy kredytowej nie podlega przedawnieniu, przedawniają się jedynie roszczenia o zwrot kwot wpłaconych na rzecz banku. Kredytobiorca może, co prawda, dochodzić roszczeń dotyczących wpłat dokonanych ponad 10 lat przed złożeniem pozwu (albo przed przerwaniem biegu przedawnienia, o ile miało miejsce np. poprzez zawezwanie banku do próby ugodowej) jednak bank najprawdopodobniej podniesie zarzut przedawnienia, co będzie skutkować oddaleniem powództwa w zakresie roszczeń przedawnionych.

Zmiana art. 118 k.c. (skrócenie okresu przedawnienia; wejście w życie 9 lipca 2018 r.) oznacza, że roszczenia dotyczące spłat dokonanych od tej daty powinny być rozpatrywane według znowelizowanego brzmienia, tj. przedawnią się po upływie 6 lat, natomiast spłaty dokonanych przed tą datą z 10 letnim terminem przedawnienia.

Zwracamy uwagę, że w dniu 07.05.2021 r. Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów, podjął uchwałę w sprawie o sygnaturze akt III CZP 6/21, z której wynika pośrednio, że termin przedawnienia kredytobiorcy, jak również banku, należy liczyć od dnia, w którym umowa kredytu staje się bezskuteczna, a więc od momentu, w którym konsument – kredytobiorca jednoznacznie stwierdzi, iż chce i godzi się na to, aby umowa stała się nieważna.
Jest to nowe orzeczenie i trudno stwierdzić, w jaki sposób sądy będą oceniać moment, w którym umowa stała się bezskuteczna. Linia orzecznicza nie jest jeszcze w tym zakresie ukształtowana.

Tak, ale należy zbadać, czy roszczenie już się nie przedawniło, bądź czy w momencie spłaty kredytu kredytobiorca nie złożył oświadczenia o zrzeczeniu się roszczeń wobec banku.

Takiego rodzaju oświadczenia mogące utrudniające bądź uniemożliwiające dochodzenie roszczeń mogą znajdować się też w dokumentach podpisywanych w czasie trwania spłaty kredytu, dlatego przed wystąpieniem do sądu, konieczna jest konsultacja z prawnikiem, by ocenić szanse na wygranie sprawy.

Kredytobiorcy powinni dokładnie zapoznać się z treścią wszystkich podpisywanych dokumentów, w szczególności „koronawirusowych” aneksów, aby pochopnie nie zaakceptować postanowień utrudniających późniejsze dochodzenie roszczeń od banku.

Podsumowując, zarówno spłata kredytu, jak i jego nadpłata, nie wyklucza możliwości wytoczenia powództwa przeciwko bankowi. Jak wskazano jednak powyżej, przeszkodą w dochodzeniu roszczeń może stanowić termin przedawnienia, dlatego przed wystąpieniem do sądu, konieczna jest konsultacja z prawnikiem, by ocenić szanse na wygranie sprawy.

Nasza współpraca funkcjonuje na kilku etapach. Podczas każdego z nich staramy się zwrócić szczególną uwagę na potencjalne zagrożenia, które mogłoby uniemożliwić dochodzenie roszczeń kredytobiorcy w sądzie. Nasi klienci mają pełen dostęp do informacji dotyczących przebiegu sprawy. Pierwsze wnioski przedstawiamy już po wstępnej analizie dokumentów. Bardzo często już wtedy jesteśmy w stanie poinformować klienta o szansach i możliwościach związanych z przebiegiem sprawy. Biorąc pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo w sprawach kredytów frankowych istnieją szanse na korzystny wyrok w sprawie, tj. na unieważnienie umowy kredytu albo na jej „odfrankowienie” i uzyskanie od banku zwrotu nienależnie wpłaconych środków.

Na ten moment nie powstał żaden projekt ustawy, która miałby na celu rozwiązywać sprawę kredytów waloryzowanych do obcej waluty. Obecnie sejm uchwalił jedynie tzw. prezydencką ustawę frankową (ustawa z dnia 09.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy i znajdują się w trudnej sytuacji finansowej). Ta nie reguluje jednak kwestii unieważnienia umowy kredytu, zwrotu nadpłaconych rat ani „odfrankowienia” umów. Ustawa ma na celu jedynie pomoc osobom mającym problemy ze spłatą zaciągniętych zobowiązań w dowolnej walucie.

Tak, zapada coraz więcej korzystnych wyroków dla kredytobiorców. Śledząc orzecznictwo po wydanym wyroku TSUE z dnia 3 października 2019 r. tendencja ta jest wzrostowa. Informacje o wygranych sprawach są powszechnie dostępne w mediach.

Nasze wynagrodzenie składa się z kilku części, co pozwala klientom rozłożyć koszty obsługi sprawy w czasie. Ze względu na to, że każda sprawa jest inna, szczegółowa oferta zostanie przedstawiona na umówionym spotkaniu lub podczas rozmowy telefonicznej.

Klient musi jednak pamiętać, że oprócz kosztów obsługi sprawy przez nas zobowiązany będzie do poniesienia także kosztów, o których piszemy w odpowiedzi na pytanie: Z jakimi kosztami sądowymi przy wytoczeniu powództwa mogę się liczyć?

Na etapie analizy sprawy, klient nie ponosi żadnych kosztów. Umowę podpisujemy dopiero po tym, jak przedstawimy możliwości i prognozy dotyczące sprawy.

Na początku współpracy oferujemy darmową analizę dokumentów. Po podpisaniu umowy zapewniamy klientom reprezentację i pomoc w postępowaniu przedsądowym oraz sądowym. Usługi w ramach postępowania przedsądowego obejmują w szczególności reprezentowanie klienta w postępowaniu reklamacyjnym z bankiem, prowadzenie przedsądowych negocjacji czy zawarcie ugody. W ramach postępowania sądowego zapewniamy klientowi prowadzenie jego sprawy przeciwko bankowi do czasu prawomocnego zakończenia sprawy przed sądem drugiej instancji.

Kosztem wytoczenia powództwa jest opłata sądowa od pozwu w wysokości nie większej niż 1.000 zł. Koszt zaliczki na biegłego, jeżeli będzie konieczność jego powołania, ustala w każdej sprawie sąd, ale z naszego doświadczenia wynika, iż jest to koszt rzędu 500 – 2.000 zł. Ponadto, kosztem będzie wynagrodzenie za prowadzenie sprawy należne podmiotowi, który obsługuje klienta. Wynagrodzenie takich podmiotów jest ustalane indywidualnie. O kosztach obsługi sprawy piszemy w odpowiedzi na pytanie: Jaki jest koszt prowadzenia sprawy?

W przypadku wygrania sprawy przez kredytobiorcę bank będzie zobowiązany do zwrotu na rzecz klienta poniesionych kosztów procesu, na które składają się koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego. W przypadku przegranej, to kredytobiorca zwraca bankowi koszty procesu.

Należy zacząć od skompletowania dokumentów związanych z kredytem tzn. umowy kredytowej, wszystkich aneksów/porozumień do umowy, regulaminu (ogólnych warunków kredytowania).

Po analizie przesłanych dokumentów, dokonamy kalkulacji i wyliczymy szacunkową kwotę Państwa roszczenia względem banku. Ponadto, dokonamy analizy prawnej umowy i dołączonych do niej dokumentów. Analiza sprawy jest bezpłatna i nie zobowiązuje do podpisania umowy z nami.

W przypadku stwierdzenia, że w Państwa umowie występują niedozwolone postanowienia umowne, będzie można dochodzić od banku nienależnego świadczenia w związku z nieważnością umowy kredytu albo zwrotu dokonanej nadpłaty kredytu, w przypadku tzw. „odfrankowienia” umowy kredytu.

Po zaakceptowaniu przez Państwa warunków współpracy i podpisaniu umowy z nami, klient zobowiązany jest do przedłożenia zaświadczenia o kredycie m.in. z informacjami o historii uruchomienia i spłaty kredytu oraz zastosowanego oprocentowania. Wniosek o wydanie zaświadczeń klient powinien złożyć w banku , który obsługuje kredyt. W celu uzyskania wzoru wniosku o wydanie zaświadczenia, prosimy o kontakt. Wzór wniosku zostanie Państwu przesłany drogą mailową.

Po otrzymaniu ww. zaświadczenia i bezskutecznym zakończeniu postępowania reklamacyjnego złożymy pozew i będziemy Państwa reprezentować przed sądem.

Wszystko zależy od stopnia skomplikowania danej sprawy, ilości materiału dowodowego oraz obciążenia danego sądu. Przed wyrokiem TSUE większość spraw dotyczących kredytów indeksowanych/denominowanych trwała 2-3 lata. Jednak biorąc pod uwagę, że linia orzecznicza staje się coraz bardziej ugruntowana, a od 7 listopada 2019 r. kredytobiorcy mogą wytaczać powództwa według miejsca swojego zamieszkania, czas trwania sprawy sądowej powinien się znacznie skrócić.

Celem działań podejmowanych przez na działań, w tym wytaczanych powództw, jest w pierwszej kolejności doprowadzenie do stwierdzenia nieważności/unieważnienia umowy kredytu, a ewentualnie tylko do jej „odwalutowania”, tj. uznania, że mechanizmy waloryzacyjne, które bank zastosował w umowie kredytu, są niedozwolonymi postanowieniami umownymi i jako takie nie mają zastosowania wobec kredytobiorcy, a umowa kredytu nadal obowiązuje w polskiej walucie bez zastosowania tych mechanizmów, jednak z zastosowaniem stawki procentowej LIBOR, która jest korzystniejsza dla kredytobiorcy niż stawka WIBOR.

W konsekwencji nasze działania będą zmierzały także do dochodzenia zapłaty, tytułem zwrotu przez bank, niezależnie pobranych od klienta kwot w związku z żądaniem stwierdzenia nieważności/unieważnienia albo „odwalutowania” umowy kredytu.

Obecność niedozwolonych klauzul umownych nie oznacza, że taką umowę można „automatycznie” odwalutować lub unieważnić. Okoliczności zawarcia i wykonywania umowy wymagają szczegółowej analizy. Analiza sprawy jest bezpłatna i nie zobowiązuje do podpisania umowy z nami. Nie przedstawiamy propozycji obsługi prawnej, jeżeli w danej sprawie nie dostrzegamy podstaw prawnych umożliwiających wysuwanie roszczeń wobec banku.

Bank nie może wypowiedzieć umowy kredytowej ze względu na dochodzenie roszczeń. Główną przyczyną wypowiedzenia umowy są zaległości w spłacie rat. Jeżeli zobowiązania spłacane są regularnie i nie zachodzą inne przesłanki wypowiedzenia wskazane wprost w umowie, nie ma podstaw do jej wypowiedzenia.

Nie spotkaliśmy się z takimi praktykami ze strony banków.
Jeżeli wraz z wniesieniem pozwu zaprzestano spłaty kredytu to w związku z tym banki podejmują standardowe działania windykacyjne, które mogą wiązać się z uciążliwościami.

W odpowiedzi na pytania prejudycjalne skierowane przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie Państwa Dziubaków Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok w dniu 3 października 2019 r. TSUE w odpowiedzi na zadane pytania, wskazał jak podchodzić do rozpatrywania spraw frankowych przez sądy krajowe.

W przypadku uznania przez sąd krajowy, że klauzule indeksacyjne dotyczą świadczenia głównego i bez nich umowa nie może być w dalszej części wykonywana, istnieje możliwość stwierdzenia nieważności umowy kredytu. Ponadto, Trybunał wskazał, że zastąpienie niedozwolonych postanowień jest dopuszczalne tylko, jeżeli unieważnienie umowy niosłoby skutki szczególnie niekorzystne dla konsumenta. Nie jest jednak możliwe wypełnienie luk w umowie powstałych po usunięciu z niej nieuczciwych postanowień przepisami krajowymi o charakterze ogólnym, które przewidują, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej sąuzupełniane w szczególności zasadami słuszności lub ustalonymi zwyczajami. TSUE dopuszcza wykorzystanie przez sąd krajowy jedynie przepisu dyspozytywnego prawa krajowego, albo przepisu mającego zastosowanie o ile strony umowy wyrażą na to zgodę.

Ponadto, jeżeli wolą kredytobiorcy w sporze z bankiem byłoby unieważnienie umowy, a nie jej „odfrankowienie”, sąd powinien uwzględnić w tym zakresie wolę kredytobiorcy.